De eerste week

De eerste week zit er ondertussen ruim op; nieuw, chaotisch, leuk! Het is moeilijk om te vertellen hoe het is, eigenlijk zou je het gewoon moeten zien. De eerste week vloog voorbij en ik kan me nu al bijna niet meer herinneren wat we welke dag precies deden. We doen zo veel!

Vorige week vrijdag zijn we gaan eten bij Prema, de vrouw van de professor. Met Kayela (Kaya? Kayla? Kayel? Sommige namen zijn moeilijk te verstaan en te onthouden), gingen we met een tuctuc naar het huis van de prof. In de tuctuc was ruimte voor 3 en we waren met 5, dus Kayela sprong rustig bij Anne op schoot. Dat zie je niet vaak in Nederland, iemand van je stage op je schoot. We aten veel en kletsen gezellig. Toen de professor binnen kwam werd het gesprek een stuk minder vrij. Dit merken we vaker als er een man binnenkomt. Zo ook tijdens de dansklas zaterdag.

Half maart heeft de HCSS (Holy Cross Service Society) een soort open podium en in het kader van ‘ja zeggen tegen alles’, hebben we ‘ja’ gezegd op een optreden. We gaan een traditionele Indiase dans uitvoeren, wij; 4 Hollandse harken. Ik heb er nu al zin in! Daarvoor volgen we dus dansles. Tamilsilvy en Jessie geven ons de lessen. 2 meiden van onze leeftijd. Toen we zaterdag de dansles hadden, hadden we de grootste lol. Ze wilden alles weten over vriendjes en hoe we in Nederland dansen. Om te laten zien dat ze het naar hun zin hadden kregen we af en toen een klap op onze arm of een harde kneep in onze wangen. (Alles gaat in India wat harder; praten, laten zien dat je het leuk hebt, het verkeer) Na een tijdje moesten we ineens stil zijn en op een bankje gaan zitten. Er kwam een man binnen en de sfeer draaide totaal om. Mannen hebben hier echt een status en veel meer rechten. Zo mogen zij alcohol drinken hier in Trichy, voor vrouwen is dat verboden en staat er op onze cornflakes een beschrijving hoe de man dit dient te eten. Het is vreemd om te merken dat het hier totaal anders is dan in Nederland. Er zijn dan ook wat omgangsregels rondom de mannen; 1. Lach niet te veel naar ze, ze denken dan dat je voor ze ‘’open staat’’ en 2. Als ze tegen je praten geef je korte antwoorden, maar geen informatie. We houden ons redelijk aan deze regels, als je iedereen die iets aan je vraagt uitgebreid moet antwoorden, kom je niet nooit aan op je bestemming. 4 blanke vrouwen, dat zien ze hier nooit.

Dat we 4 blanke vrouwen zijn heeft ook zo zijn voordelen. Mensen in de straat weten wie we zijn en zijn erg aardig. Ook bij onze vaste winkels, zoals; de fruitwinkel, bakker en supermarkt zijn ze erg vriendelijk en blij om ons te zien. In ons stam-restaurant daarentegen zijn ze soms wat minder happy, de serveerster (oude boze vrouw, lijkt een beetje op een oempaloempa) drukt ons de rekening onder de neus voor we ongeveer begonnen zijn met eten. Na een aantal keer vragen of we deze al betaald hebben, betalen we. Ze komt terug en zegt: Tips! Tips! Wat een nette manier van fooi vragen.. gelukkig hebben de grootste lol om de manier van doen hier.

Zondag zijn we gaan zwemmen bij Femina, een mooi hotel hier in Trichy. De swimmingpool, of zoals ze hier zeggen; the swimmingfool. We hebben lekker gezwommen in het zwembad, in bikini, een wonder 

Naast alle leuke kleine en grote ervaringen hebben we ook op de stage instellingen bekeken. De eerste instelling waar we zijn gaan kijken, is de instelling waar we wonen. De HCSS (Holy Cross Service Society). Binnen deze instelling worden kinderen met een beperking opgevangen en wordt hen onderwijs aangeboden, een vorm van speciaal onderwijs. Ondanks dat de naam doet vermoeden dat het een christelijke instelling is, wordt er aandacht besteed aan alle geloven. Ook zijn alle kinderen met speciale behoeften welkom op deze school, ongeacht welk geloof zij aanhangen. Er zijn 9 klassen waarin kinderen met verschillende niveaus en problematieken les krijgen. We gaan één voor één alle klassen langs. De moeders van de kinderen op de school zitten op de gang, de hele dag. Zij dragen de lichamelijke zorg voor hun kinderen; eten, drinken, verschonen. In het ene gebouw zitten kinderen met taalproblemen, auditieve problemen, visuele problemen, cognitieve achterstand, leerproblemen en spraakproblemen. De kinderen zijn op niveau en leeftijd verdeeld over de klassen. Bij de oudere kinderen komen de leerkrachten wat rustiger over dan bij de jongere groepen. In het tweede gebouw zitten 4 groepen. 2 groepen met dove kinderen en 2 groepen met meervoudig beperkte kinderen. De dove jongens spreken gebarentaal. Met de meervoudig beperkte kinderen wordt op het eerste oog liefdevol mee omgegaan. Naast de klassen zijn er ook therapieën die aangeboden worden. Zo is er fysiotherapie, visuele- en auditieve therapie, logopedie en speltherapie.

De Holy Angel school is een basisschool. Deze school ligt aan de rand van Trichy. Het is een Engelstalige school. De kinderen krijgen over het algemeen les in het Engels, maar krijgen soms ook uitleg in het Tamil. Binnen dit gebouw zijn 3 verschillende niveaus van kindergarden gevestigd. Naast de kindergarden zijn er 5 verschillende basisschool klassen. De kinderen krijgen rekenen, Engels, Tamil, Yoga, Dansen, etc. Ook is er een ‘science lab’ en wordt er een ‘language room’ ontwikkeld. Wanneer we de klassen binnenlopen valt het me meteen op dat de kinderen erg gedisciplineerd zijn. We lopen mee met het schoolhoofd, ze doet me denken aan mevrouw Bultstong uit de film Mathilda. Wanneer zij de klas in stapt, springen alle kinderen op en roepen in koor: ‘’Good morning Madam’’. Hierbij maken ze een soort leger saluut met hun hand aan hun hoofd. De kinderen spreken erg goed Engels en zijn erg netjes. We kijken hier en daar een lesje mee en ik vind het leuk om te zien dat ze een gevarieerd programma aanbieden.

Naast de scholen hebben we ook een weeshuis gezien. Het is een weeshuis voor dove, blinde en beperkte jongens. Overdag is er een klein schooltje gevestigd voor de armste kinderen uit het dorp. De jongens zijn dan naar school. Het is leuk om de instelling te zien. Wanneer we bij het klasje zitten horen we buiten een harde knal en de juf roept: ‘’The monkeys are coming!’’ Wij dachten dat het een flauw grapje was, maar voor we het wisten zaten de bomen buiten vol met kleine aapjes. We gingen naar buiten om te kijken en ik zag mijn eerste aap buiten de dierentuin, zo vet!
Kiezen uit alle instellingen en klassen wordt moeilijk. Alle kinderen zijn leuk, maar wat we kunnen bijdragen is voor mij nog wat vaag.. later meer over de keus :)

Met mij gaat het verder goed! Ik heb zin om na 10 dagen echt iets te gaan doen. Ik heb het naar mijn zin en vind het heel leuk om alle nieuwe dingen te ontdekken en te doen. Soms mis ik thuis, maar gelukkig heb ik kunnen Skypen met Pieter, Maartje en m’n ouders, dat maakt heel veel goed :) Verder wil ik jullie er wel even op wijzen dat ik geen whatsapp of wifi heb, ik gok zolang ik nog in India ben! Je kunt me dus beter mailen :)