Stage gekozen en begonnen

Hoi allemaal!

Het is al weer even geleden dat jullie iets van me gehoord hebben, er is ondertussen zo veel gebeurd dat ik het echt niet in één blog van een beetje een leesbaar formaat kan beschrijven, maar ik zal mijn best doen. Zo is dat hier trouwens met alles. Ik wil graag vertellen hoe het is hier is, hoe de indrukken zijn, de geuren (oke, die soms niet) , kleuren en mensen, maar dat is een onmogelijke klus! Ik denk dat mensen alleen kunnen begrijpen wat ik bedoel, als je het met eigen ogen gezien hebt. Toch zal ik mijn best doen 

Na het bekijken van de instellingen, was het tijd om te kiezen… een hersenbrekende klus! Sommige dingen wilde ik zeker niet, dat is altijd makkelijk voor iemand die niet goed is in knopen doorhakken. Uiteindelijk heb ik maar een voor- en nadelen lijstje gemaakt en kwam ik tot een keus. In het gesprek met onze Indiase stagebegeleidster Leela, bleek dat we iets minder keuzevrijheid hadden dan we hoopten, maar na wat grenzen stellen en voorkeuren uitspreken, heeft iedereen iets wat zij leuk vindt!

Ik heb 2 stageplaatsen gekozen, waar ik beide 2 dagen in de week stage loop. Ondertussen zijn we bijna 2 weken begonnen met stage en heb ik al heel wat eerste indrukken!

Op maandag en dinsdag loop ik samen met Eline stage op de HCSS. Hier lopen we stage in een klasje met kinderen tussen de 6 en 11 jaar oud. Alle kinderen hebben een beperking, waarvan de meeste een auditieve. Het klasje is erg enthousiast en speels en de juf Margeret is erg lief tegen de kinderen, zeker in verhouding met sommige van haar collega’s. Ook spreekt ze erg goed Engels, dat vind ik ook een heel fijne bijkomstigheid. Eline en ik zijn nu bezig met het geven van danslessen aan de kinderen, we leren ze een dans voor het open podium van 12 maart! Dat is heel leuk om te doen. Wat we verder gaan doen is nog even een raadsel, we hebben rekening te houden met een grote taalbarrière!

Op woensdag en donderdag, gaan Eline en ik samen naar het platteland. Een wereld van verschil met het mega drukke Trichy, waar je altijd waakzaam moet zijn voor een langs scheurende auto of koe. Het voelt als een verademing! Hier lopen we stage op een school voor kinderen en jongeren die om verschillende redenen van het regulier onderwijs gestuurd zijn, de zogeheten drop-outs. Deze jongeren, vooral jongens, kunnen van school gestuurd zijn vanwege hun gedragsproblemen, maar ook door een beperking waar de school niet mee om heeft weten te gaan. De kinderen zijn hierdoor thuis komen te zitten. Soms voor dagen, maar soms ook voor jaren. Het zelfvertrouwen heeft hierdoor bij sommige een ontzettende deuk opgelopen en daar wordt hier aan gewerkt. De kinderen krijgen een erg positieve benadering en worden geholpen bij het inhalen van hun achterstand. De kinderen worden getraind om het ‘’gouvernement exam’’ te maken en kunnen daarna door naar een vorm van onderwijs die ze weer een stapje verder kan helpen. Ook is de school een woonvoorziening. Ongeveer 60 kinderen wonen op school, samen hebben ze 1 begeleidster. Je kunt je wel voorstellen wat een chaos dit veroorzaakt!

Deze tweede stageplaats vind ik echt geweldig! Uiteindelijk mogen we hier ook gaan slapen, maar dan moet eerst de politie gecontroleerd hebben of we wonen waar we wonen. Dit kan (natuurlijk) nog een eeuwigheid duren, dus we wachten geduldig af. Op deze tweede stageplaats zijn veel dove kinderen. Communiceren is dus erg lastig, maar ik pik al snel wat gebarentaal op. De kinderen zijn super enthousiast en doen heel hard hun best met ons te communiceren. Soms weet ik niet waar ik kijken moet als al die handjes bewegen en me iets duidelijk proberen te maken. Het teken van Nederland, kent ondertussen iedereen. Eén jongen staat dit gebaar altijd te maken als we hem zien, we negeren het ondertussen maar een beetje. Zelfs als hij aan de andere kant van het terrein staat, zie je zijn armen op en neer slingeren om Nederland te gebaren, het is nogal een grappig gezicht. We geven ondertussen lessen in Engels, sport en spel, goed gedrag (een verzoekje van de stageplaats) en persoonlijke hygiëne. Dit doen we natuurlijk met iemand die vertaald en zelfs dat is een hele klus. WC tikkertje en moordenaartje waren spellen die onmogelijk uit te leggen waren. Spelen is hier een totaal nieuw fenomeen. De kinderen hebben één uur per dag vrije tijd, maar er is geen speelgoed aanwezig. Niet eens een bal. Nu wij onze tijd dus steken in het geven van spelactiviteiten, zien we een hele andere kant van de kinderen. Een vrije en vrolijke kant, dit is echt super leuk! Ook de juffen genieten van de spelende kinderen en lachen veel, hopelijk gaan ze de kinderen zelf ook meer spelletjes aanbieden.

Op de stage en eigenlijk op veel plekken waar we komen, worden we gezien als een soort ‘’belangirjk persoon’’, ofzoiets. Iets waar we van af willen in ieder geval. Op stage rennen de kinderen met stoelen achter ons aan, terwijl zij zelf op de grond zitten. Toen ik vroeg waar ik mijn afval kwijt kon, werd er meteen een kleutertje gewenkt die het wel even weg gooide. Indiers kunnen hun afval overal kwijt, op de plek waar ze staan om precies te zijn, Of het nu op school is of op het politiebureau, je afval gooi je gewoon lekker schaamteloos naast op de grond. Ook vragen de docenten vaak aan ons wat ze moeten doen, of de kinderen op mogen staan of terug naar hun klas mogen. Langzaamaan proberen we in het verschil tussen ‘’hun’’ en ‘’ons’’ verandering te brengen. Zo pakken we de stoelen zelf op om ze te verplaatsen en lopen gewoon zo hard weg dat niemand ze uit onze handen kan trekken, of gaan we gewoon koppig op de grond zitten. Wij komen er wel 

Dit weekend zijn we voor het eerst een weekendje weg geweest met zijn vieren. Naar Pondicherry, een frans stadje aan de kust. Na een busreis van 5 uur hadden we een leuk hotelletje met wat schimmelplekjes, maar een fijn bed gevonden en zijn we uit eten gegaan. We hebben allemaal een vol bord pasta gegeten, dat is wel even wat anders dan het Indische eten! Het was echt heerlijk! Zaterdag zijn we in korte broek op pad gegaan, dat kan in dat westerse plaatje! We zijn met een bootje naar het prachtige ‘paradise beach’ geweest, witte palmstranden, mooie zee en gedronken uit een kokosnoot. Terug aan wal zijn we nog wat tempels, ashrams en kerkjes gaan bekijken en hebben we gegeten bij de Pizzahut. Het leek net of we in een ander land waren, van de drukte en de Indiase cultuur was ineens weinig meer te merken. ’s Avonds zijn we, tegen alle ‘regels’ in naar een house feestje geweest, bij ons om te hoek. De avond er voor waren we door een jongen gewaarschuwd dat we vooral niet te veel moesten verwachten van een Indiaas feestje. En inderdaad, op een paar Aziaten, die totaal uit hun plaat gingen op de dansvloer na, was er niet erg veel te beleven. Na een drankje gingen we terug en hebben we nog grote lol gehad om deze ervaring.

Met mij gaat het goed! Ik merk dat ik echt begin te wennen en dat ik steeds vaker stil sta bij de speciale plek waar ik beland ben. Ik geniet volop van de dingen om me heen en India blijft me regelmatig (positief) verbazen! Wel kijk ik echt heel erg uit naar de meivakantie, naar Vietnam met Pieter! India voelt soms toch wel echt als ver van huis! Maar tot Vietnam zo ver is (60 dagen), ga ik me hier heerlijk vermaken!

Ik vind het leuk om iets van jullie te horen  Contact houden vanaf hier is soms een hele opgave!
Groetjes uit India 
Wiesje